Έχεις κάνει 35 δραστηριότητες μέσα σε μία μέρα. Βόλτα στο πάρκο, παζλ, κατασκευές, παιχνίδι ρόλων, παραμύθια, τραγουδάκια… Και κάπου εκεί που πιστεύεις πως “κάτι κάνω σωστά”, το παιδί γυρίζει και σου λέει:
– Τι θα κάνουμε τώρα; Βαριέμαι.
Κι όμως, αυτή η φράση, όσο απογοητευτική κι αν ακούγεται, μπορεί να είναι η αρχή για κάτι υπέροχο: το παιδί σου να παίξει… μόνο του!
Τα περισσότερα παιδιά σήμερα έχουν συνηθίσει να παίζουν είτε με εμάς είτε με παιχνίδια που τους έχουμε δώσει και τους έχουμε δείξει “πώς παίζονται”. Πολύ συχνά όμως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, τους έχουμε μάθει να περιμένουν από εμάς τη διασκέδαση.
Το αποτέλεσμα; Δεν ξέρουν τι να κάνουν όταν μένουν μόνα τους με τον χρόνο και τον εαυτό τους. Και τότε λένε το “βαριέμαι”, γιατί δεν τους έχουμε δώσει την ευκαιρία να ανακαλύψουν πόσο δημιουργικά είναι στην πραγματικότητα.
Όταν αφήνουμε τα παιδιά να παίξουν μόνα τους, κάτι μαγικό συμβαίνει:
Αυτή η «βαρεμάρα» είναι στην ουσία ένα παράθυρο προς τη φαντασία τους!
Όπως δεν έμαθε σε μια μέρα να δένει τα κορδόνια του, έτσι και το ελεύθερο παιχνίδι είναι μια δεξιότητα που χτίζεται. Χρειάζεται υπομονή, ενθάρρυνση και πίστη ότι μπορεί.
Η φαντασία δεν έρχεται πάντα με θόρυβο. Κάποιες φορές ξεκινά μέσα από τη σιωπή. Από εκείνη τη μικρή βαρεμάρα, που οδηγεί σε έναν κόσμο που το ίδιο το παιδί θα φτιάξει από το μηδέν.
Διάβασε επίσης
Παιχνίδια παντού; Πώς να βάλεις τάξη!
Το “όχι” στην προσχολική ηλικία – γιατί είναι φυσιολογικό