Σύνδρομο του καλού παιδιού. Όταν το διαβάζεις ακούγεται αρκετά καλό. Είναι όμως;
Τα παιδιά με το σύνδρομο αυτό προσπαθούν να είναι τέλεια για τους γονείς τους αφήνοντας στην άκρη τα δικά τους θέλω. Ή καλύτερα, ξεχνώντας τα δικά τους θέλω.
Πολλές φορές κι εμείς οι ίδιοι θα κάνουμε κάτι που δε θέλουμε για να ευχαριστήσουμε τους γονείς μας, τα αδέρφια μας, τους φίλους μας. Κι αυτό είναι αρκετά λογικό, μέχρι ένα σημείο. Εμείς καταλαβαίνουμε πότε πρέπει να σταματήσουμε, να μην “καταπατήσουμε” τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες.
Τα άτομα που έχουν το σύνδρομο του καλού παιδιού, όμως, δε θα σταματήσουν. Προσπαθούν να είναι άψογοι απέναντι στους γονείς τους για να έχουν την έγκρισή τους. Αυτό είναι ένα είδος “εξάρτισης”, κατά το οποίο ψάχνουν μόνιμα την επιβεβαίωση.
Ναι, είναι, όταν το κάνει για τους λάθος λόγους. Για να ευχαριστήσει τους άλλους, κι όχι τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό το άτομο δεν έχει δική του βούληση, ο,τιδήποτε κάνει το κάνει για να ευχαριστεί τους άλλους. Επίσης, αν σκεφτούμε ότι αυτό συμβαίνει σε ένα μικρό παιδί, σημαίνει πως αυτό το άτομο είναι πιθανό να μην αναπτύξει ποτέ το δικό του χαρακτήρα.
Ναι, αλλά… αυτά τα παιδιά δε θα μείνουν για πάντα παιδιά. Για όλη τους τη ζωή θα προσπαθούν να είναι τέλειοι για τους άλλους, κυρίως για τους γονείς τους. Αυτά τα παιδιά ουσιαστικά υποκρίνονται. Αυτό θα έχει, πιθανά, ως αποτέλεσμα στην ενήλικη ζωή τους να δυσκολευτούν να αναπτύξουν πραγματικές σχέσεις και να εκφράσουν ελεύθερα τα συναισθήματά τους.
Το σύνδρομο αυτό οφείλεται όντως σε ενέργειες που κάνουν οι γονείς. Τα αίτια, δηλαδή, αφορούν στον τρόπο ανατροφής του ατόμου. Οι ενέργειες αυτές ποικίλλουν, δηλαδή μπορεί το παιδί να έχει μεγαλώσει υπερπροστατευμένα, ή από την άλλη παραμελημένο. Δε μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι κάποια συγκεκριμένη ενέργεια οφείλεται για αυτό. Ωστόσο, για να φτάσει ένα παιδί σε αυτό το σημείο σημαίνει πως αυτές οι συμπεριφορές/ενέργειες υπάρχουν στο έπακρο.